Εγώ γύρισα στις μπροστινές σελίδες και έδειξα αυτή που έγραφε, "Χα, χα, χα" Εκείνη γύρισε στις πίσω κι έδειξε "Σε παρακαλώ, παντρέψου με" εγώ γύρισα στις μπροστινές κι έδειξα "Συγγνώμη, δεν έχω ψιλα". Εκείνη γύρισε στι πίσω κι έδειξε "Σε παρακαλώ, παντρέψου με". Εγώ γύρισα στις μπροστινές κι έδειξα "Δεν είμαι σίγουρος, αλλά εί8ναι αργά".Εκείνη στις πίσω κι έδειξε "Σε παρακαλώ, παντρέψου με", αλλά αυτή τη φορά ακούμπησε το δακτυλό της στο "παρακαλώ" σαν να ήθελε να κρατη΄σει τη σελίδα στη θέση της και να σταματήσει τη συζήτηση ή σαν να ήθελε να διαπεράσει τη λέξη και να φτάσει σ' αυτό που πραγματικά ήθελε να πει. Σκέφτηκα τη ζωή, τη ζωή μου, τα αδιέξοδα, τις μικρές συμπτώσεις, τους ίσκιους των ξυπνητηριών πάνω στα κομοδίνα. Σκέφτηκα τις ασήμαντες νίκες μου κι όλα όσα είχα δει να καταστρέφονται, είχα κολυμπήσει μέσα σε γούνες μινκ στο κρεβάτι των γονιών μου τα βράδια που εκείνοι είχαν κόσμο στο κάτω πάτωμα, είχα χάσει το μονάδικό άτομο με το οποίο θα μπορύσα να μοιραστώ τη μοναδική ζωή μου, είχα αφήσει πίσω μου χίλους τόνους μάρμαρο, θα μπορούσα να είχα απελευθερώσει γλυπτά, θα μπορούσα να είχα απελευθερώσει τον εαυτό μου από το μάρμαρο του εαυτού μου. Είχα βιώσει τη χαρά αλλά΄όχι αρκετά, είναι ποτέ αρκετή η χαρά; Το τέλος του πόνου δεν δικαιώνει τον πόνο, οπότε ο πόνος δεν τεέιώνιε ποτέ, πόσο αποτυχημένος είμαι σκέφτηκα, πόσο ανόητος, πόσο χαζός και περιορισμένος, πόσο ανάξιος, πόσο καθηλωμένος και αξιολύπητος, πόσο ανήμπορος. Κανένα από τα κατοικιδιά μου δεν ξέρει το όνομά του, τι σόι άνθρωπος είμαι εγώ; Σήκωσα το δάκτυλό της σαν βελόνα του πικάπ και γύρισα μία μία τις σελίδες προς τα πίσω: Βοήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου