Ο Τζούλιαν Μπάρνς κέρδισε το βραβείο Man Booker 2011 με αυτό το λιτό μυθιστόρημα, διότι, όπως αναφέρεται στο κείμενο που συνόδευσε την ανακοίνωση της βράβευσης, "έχει όλα τα φόντα για να γίνει έργο αναφοράς στην αγγλική λογοτεχνία”. Το διάβασα μέσα σε δύο μέρες και μέχρι να φτάσω στις τελευταίες σελίδες συμφωνούσα απολύτως με το σκεπτικό της επιτροπής. Ναι, είναι ένα βιβλίο που το διαβάζεις και το ζηλεύεις για την κομψή ακρίβεια της γραφής του, για τους στέρεους, πραγματικούς χαρακτήρες του και γι’ αυτό που τόσο εύστοχα έγραψε ο Γρηγόρης Μπέκος στο Βήμα της Κυριακής: “Κάνει την κοινοτοπία τέχνη”. Ο 60άρης πρωταγωνιστής, που ζει μόνος του στο Λονδίνο και μετράει τις αναμνήσεις μιας “κοινότυπης” ζωής, αναγκάζεται ξαφνικά να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της νεανικής ανασφάλειάς του και ανακαλύπτει ότι η Ιστορία δεν είναι ούτε οι θριαμβολογίες των νικητών, ούτε τα κλάματα των ηττημένων.
Κι εκεί που είχα βυθιστεί στο κομψοτέχνημα και πλησίαζα με προσμονή το φινάλε, τρεις σελίδες πριν το τέλος έπαθα σοκ. Δεν υπερβάλλω καθόλου. Πετάχτηκα απο το κρεβάτι μου φωνάζοντας ότι δεν κατάλαβα τίποτα κι ότι δεν είναι δυνατόν αυτό που συνέβη, δεν είναι τέλος αυτό, δεν επιτρέπεται ένα τέτοιο βιβλίο να έχει ένα τόσο άσχετο, ακατανόητο και εκνευριστικά ανεξήγητο φινάλε! Απο πού κι ως πού, κύριε Μπάρνς; Τι σόϊ τρύπα στην υπόθεση ήταν αυτή και γιατί έμεινε ακάλυπτη ως το τέλος; Και τι περιμένετε να καταλάβει ο απλός και αθώος αναγνώστης σας, που έφαγε τη σφαλιάρα ξαφνικά και απροειδοποίητα – ακριβώς όπως και καημένος ο πρωταγωνιστής σας;
Αυτό ακριβώς, θα μου απαντούσα αν ήμουν ο Τζούλιαν Μπάρνς. Μόνον έτσι θα μπορούσες να καταλάβεις το Ένα κάποιο Τέλος, αγαπητέ αναγνώστη. Με μια σφαλιάρα απο το πουθενά.
Πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=10580
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου